ஒற்றைக் கட்டிலில்
உயிர்போன கவலை
உனக்கொன்றுமில்லை
பிணமாகக் கிடக்கிறாய்
பிதற்றாமல் தூங்குகிறாய்
உன் உடலைப் பார்த்து அழ
வந்திருக்குது உயிர் பல
உன் குறைநிறை சொல
காத்திருக்குது இன்னும் சில
உயிர் பிரிந்த உன் வீட்டில்
உணவு தேடிச் சில கூட்டம்
உயர்ந்து சாய்ந்த உன் கூட்டில்
உல்லாசம் காண சில கூட்டம்
இளம் பெண் மனைவிக்கு
இறந்த செய்தி தெரியாது
வீட்டைக் காக்க சென்றவளுக்கு
விதவைச் செய்தி தெரியாது
பிள்ளைபெற்ற தாயின் குரல்
பிணத்தைக் கண்ட உயிரின் குரல்
பின்னிசையாய்த் தூரக் கேட்குது
பின்னேரக் காற்று வீசுது
வேலை முடிந்து ஓய்வு கொடுக்க
வீட்டை நோக்கி கால்கள் நடக்க
பின்னிசை தாயின் குரல் தூரக் கேட்க
பக்கத்து வீட்டில் துக்கம் என மனம் நினைக்க
பதறித் துடித்து ஓட்டம் பிடித்து
ஓடி வருகிறாள் பல்லைக் கடித்து
ஓலக் குரல் ஓங்கி ஒலிக்குது
ஓப்பாரி கொஞ்சம் தெளிவாய்க் கேட்குது
மாமியார் குரலென்று காது சொல்லுது
மருமகளின் மனம் அதனை ஏற்க மறுக்குது
பஞ்சணையில் சேர்ந்தவனின் உயிர் பிரிந்தது
பட்டும் படாமல் மனம் உணர்ந்தது
இல்லை இல்லை என்றபோதும் சிந்தை நொந்தது
இனி இல்லா உறவை எண்ணி கண்ணும் கசிந்தது
பின்னிசை பேரிசையாய் மாறி
தெளிவாய்க் கேட்குது ஒப்பாரி
ஓட்டத்தில் கொஞ்சம் கூடுது வேகம்
துடிப்பில் கொஞ்சம் குறையுது இதயம்
முற்றத்தைச் சென்றடைந்தாள்
சுற்றத்தாரை சுட்டுப் பார்த்தாள்
விலக்கி உள்ளே நுழைந்தாள்
கதவருகில் சென்று அதிர்ந்தாள்
அணை கடந்த வெள்ளம்போல
குருதி கடந்த இதயம் நின்றது
அடியற்ற மரத்தைப்போல
உயிரற்ற உடல் சாய்ந்தது
ஒருவருக்கும் தெரியாமல்
இத்தனை நாள் ஒன்றானீர்கள்
ஊருக்கே தெரிவித்து மகிழ
இன்று ஒன்றாய்ப் போனீர்கள்
கணவனும் மனைவியும்
ஒற்றைப் பாடையில்
உல்லாசமாய் இருவரும்
ஒற்றைக் கட்டிலில்
இருவரின் இனிமையில் ஓன்று பிறந்தது
இன்பக் கிளிக்கு ஆறரை வயது
தொலைவில் நின்று பார்க்குமவள்
தொண்ணூறின் அகதியாயானாள்
தந்தை தடையின்றித் தூங்குகிறார்
அன்னை ஆறுதலாய் உறங்குகிறாள்
தனக்கும் தூக்கம் வந்ததால்
இருவருக்கும் நடுவில் படுக்கிறாள்
பாட்டி அழுவதைக் கண்டதும்
தானும் வாயைத் திறக்கிறாள்
பயந்து தாயை அழைக்கிறாள்
அம்மா . . . . . அம்மா . . .
2009-10
No comments:
Post a Comment